คติการสร้างพระพุทธรูปทรงเครื่องแบบอย่างพระจักรพรรดิราช พิมพ์ขนาดใหญ่ราวฝ่ามือ นิยมสร้างในช่วงปลายสมัยอยุธยาต่อเนื่องมาจนถึงรัตนโกสินทร์ตอนต้นที่มาของชื่อโคนสมอเพราะในการแตกกรุช่วงแรกๆ ที่บริเวณพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติพระนคร ที่เคยเป็นวังหน้าเดิมได้ขุดพบพระชุดนี้ โดยเมื่อแรกเจอได้นำไปวางรวมกันที่โคนต้นสมอในบริเวณนั้นจึงถูกเรียกกันติดปากเรื่อยมา มีด้วยกันหลายพิมพ์ทรง

พุทธศัตวรรษที่ 23 สมัยราชวงศ์บ้านพลูหลวง คติการสร้างพระพุทธรูปทรงเครื่องได้พัฒนาในแง่ศิลปะให้วิจิตรนิยมเรียกกันว่าแบบทรงเครื่องใหญ่ ที่จะเพิ่มเครื่องประดับอันได้แก่ กรองพระศอ(สร้องคอ) ทับทรวง (สังวาลย์ไขว้) พาหุรัด(รัดต้นแขน) ทองพระกร(สร้อยข้อมือ) ทองพระบาท(สร้อยข้อเท้า) เป็นประมาณ จัดได้ว่าเป็นการพัฒนาการด้านศิลปะอย่างอลังการ ยิ่งเข้าสู่สมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นพุทธศตวรรษที่ 24 การเพิ่มจีวรดอกและรายละเอียดบริเวรสบงของพระพุทธรูปปางประทับยืน ถือว่ามาถึงขีดสุดด้านศิลปะที่เน้นความอลังการ

สนใจขอรูปภาพเพิ่มเติม ติดต่อ Line id : eaw55

160-2-604xx-x762-0-459xx-x